Έχω καιρό τώρα που κάθομαι και ξεχνιέμαι με διάφορα τραγούδια. Τυχαίνει να κολλάω με αυτά απο αρρώστια..την αρρώστια της απραγίας.. Άλλωστε υπάρχει και άλλη αρρώστια ..αυτή της συμπαντικότητας που τελικά με αφήνει κενή και άδεια. Μέσα απο αυτήν την πολυσυμπαντικότητα ξεχνάω το ρητό που λέει εκεί που κοίτας εκεί θα πας. Τελικός κοιτάω το κενό και την άβυσσο, που καταλήγει να κοιτάει αυτή εμένα και τούμπαλιν. Πόσο μίζερα και αλλόκοτα είναι να μπαίνεις κάθε μέρα στην διαδικασία να ψάχνεις την μοίρα σου, να ζητάς σημάδια και να μην κάνεις τελικά τίποτα απο όλα αυτά.. απλά να κοιτάς το κενό και αυτό εσένα. Ένας κόσμος που να περιστρέφεται μόνο γύρω απο σένα, να μην θέτεις στόχους αλλά και αυτούς που θέτεις να τους θεωρείς λίγους..πολύ λίγους για να ασχοληθείς. Παύεις να ζεις για σένα και περιμένεις απο τους άλλους να σε λυτρώσουν απο τι; Θα συνεχίσεις να είσαι μίζερος, θα συνεχίσουν να βγαίνουν σπυράκια, θα συνεχίσεις να ζείς με την άσχημη εικόνα που έχει επιλέξει να είσαι για σένα και για τους γύρω σου. Ψάχνω σημάδια κατάθλιψης και μανίας και μπορώ να πω πως τα βλέπω ξεκάθαρα σε μένα. Παράδειγμα μανίας: θέλω τον σωτήρα που θα με αρπάξει απο το μπράστο για να μην βουλιάξω... Το πάν όμως είναι το πρόγραμμα, αν δεν έχει πρόγραμμα είσαι ένα μηδενικό, ένα τίποτα. Πρέπει η μέρα να ξεκινάει με ένα στυλό και ένα χαρτί, να σημειώνεις τους στόχους της μέρας, σαν να πήγαινες σχολείο. Σήμερα μαμά θα λές στο τέλος της ημέρας έμαθα πως μπ και ε μας κάνει μπε, Ω Ναι!, και άλλα πολλά! Η γνώση είναι δύναμη (Francis Bacon)! Έτσι και εγώ πήγα και πήρα δύο βιβλία πριν απο μια βδομάδα απο την βιβλιοθήκη της μαμάς και του μπαμπά (25 χρονών ΓΟΜΑΡΑ και ζώ με τους τρανούς μου). Είναι στο κομοδίνο εδώ και μέρες σχεδόν άθικτα (ξεσκονίζονται και ξεφυλλίζονται)! Δεν έβαλα στόχο να διαβαστούν και γι' αυτό και δεν διαβάστηκαν. Γιατί; Γιατί έχω εξαρτηθεί απο 2 πράγματα απο την παρακολούθηση και το τσιγάρο. Μέσα απο αυτήν την αρχή είμαι μόνη και θα παραμείνω μόνη αν συνεχίσω.. Χε, αισιοδοξία ρε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου